Auteur: Wesley 7 september 2017 1 Reactie

Nog even en dan is het weer zover, Spiel in Essen zal weer van start gaan. Net als elk jaar zullen wij ook dit jaar weer een top 10 van Essen releases samenstellen die wij interessant vinden. In 2016 deden we dit ook en in afwachting van onze lijst voor 2017 vonden wij het aardig om eens te kijken naar hoe wij nu naar onze lijst van 2016 aan kijken. Ook benieuwd? Lees dan snel verder!

Bij het samenstellen van een top 10 voor Essen proberen onze lijst zoveel mogelijk te limiteren tot titels die daadwerkelijk hun (Europese) debuut maken op Spiel. Spiel is echter een beurs waar ook een overvloed aan euro-games uitkomt, waardoor het voor ons elk jaar weer een uitdaging is om tot een mooie lijst te komen.

Onze honorable mentions voor 2016 kunnen we eigenlijk vrij kort zijn. Welke dat waren? Dat waren de volgende titels:

 

 

 

 

 

 

Mooi titels toch? Toch hebben wij geen van allen gespeeld. En ook niet in het bezit gekregen. Dus moeten we de conclusie trekken dat ze voor ons toch niet interessant of aansprekend genoeg waren om ernaar op zoek te gaan. Alhoewel ik vermoed dat dat de uitbreiding van Cyclades uiteindelijk nog wel een keer bij Ruud in de kast gaat belanden…..

Maar nu onze top 10 van Essen releases uit 2016!

Wij openden onze lijst met Aeon’s End op een tiende plek. Totaal onterecht, want nadat we het spel daadwerkelijk speelden (review), bleek als snel dat we dit spel veel te laag hadden ingeschat.

Wat een ontzettend gave deckbuilder die zelfs wat vernieuwende elementen wist te introduceren in een mechanisme dat inmiddels toch al weer wat jaartjes intensief gebruikt wordt.

De standalone-uitbreiding Aeon’s End: War Eternal schaften wij direct aan via Kickstarter en we wachten met smart af tot we weer verder kunnen gaan met het openen en gebruiken van breaches!

 

 

Op de negende plek vonden wij Hannibal: Rome vs. Carthage terug, een heruitgave van een uit 1996 uitgegeven spel. Helaas werd vrij snel nadat wij onze top 10 publiceerden duidelijk dat dit spel op Essen 2016 niet te krijgen zou zijn.

Later werd het spel via Kickstarter aan de man gebracht en eerdaags zal het spel aan de backers worden uitgeleverd. Wij zijn niet in het kickstarter project gestapt, maar mochten we de gelegenheid krijgen om het spel te spelen, dan zullen wij het zeker niet nalaten!

Het ziet er namelijk nog steeds uit als een zeer interessant twee-speler spel!

 

 

 

Op plek 8 komen we The Daedalus Sentence tegen, een coöperatief spel van de Belgische designers Tom Bleys, Ian van Gemeren en Bart Waeterschoot. Ook dit spel hebben wij gespeeld en van een review voorzien.

Ondanks dat er verbeterpunten te vinden waren (met name in de layout van het spel), heb ik enorm genoten van het spel. Er zat voldoende beleving en uitdaging in het spel en het idee met de roterende ringen is enorm gaaf.

Toch merk je dat veel spelers zich laten tegenhouden door de hoge(re) aanschafwaarde van het spel en dat is erg spijtig, want degenen die in het spel investeren zullen er zeker geen spijt van krijgen.

 

 

Days of Ire: Budapest 1956, onze nummer 7, was voor ons één van de grootste verrassingen en tevens één van de beste titels uit 2016 die wij speelden. Het belandde dan ook op een meer dan terechte negende plek in onze Top 10 van 2016.

Days of Ire bood ons een spel à la Twilight Struggle, maar dan gecombineerd met wat elementen uit Pandemie. En dat combineerde erg goed met elkaar. Daarnaast bleken zowel de coöperatieve als de competitieve variant van het spel erg leuk om te spelen!

Nog niet gespeeld? Absoluut eens doen dan! Of lees in elk geval onze review over deze topper!

 

 

Kun je onze nummer 6 van de Essenlijst uit 2016 een tegenvaller noemen? Een goede vraag, want Sola Fide: The Reformation voldeed niet direct aan onze verwachtingen.

Zoals ook in onze review te lezen is, bezwijkt dit spel op een bepaalde manier onder de verwachtingen die geschept worden door de namen van de designers. Want laten we eerlijk zijn, als je samen aan Twilight Struggle, 1960: Making of a President en Founding Fathers hebt gewerkt, dan zijn er genoeg verwachtingen ondanks dat uit de bekende gegevens (en het feit dat Sola Fide een remake is van een eerder uitgebracht spel) duidelijk was dat het een totaal ander spel zou zijn.

Sola Fide bleek uiteindelijk een aardig spel te zijn, maar waar ik na een paar keer spelen toch ook al snel genoeg van had. En dat was erg jammer, want met deze auteurs en met dit thema had best het één en ander mogelijk geweest.

 

Halverwege onze lijst komen we Germania Magna: Borders in Flames tegen. Op Ameritrash houden we van drafting en kaartgames. Dat en de speelduur van 30-60 minuten en het artwork maakte ons toch nieuwsgierig.

Een nieuwsgierigheid die we wellicht beter niet hadden kunnen bevredigen, want het spel zelf viel enorm tegen. Het spel leunt in de basis erg op Smash Up, maar dan in een voor mij slechte vorm. Het feit dat je vanuit een gezamenlijk deck speelt, maakte dat het allemaal extreem lucky aanvoelde. Daarnaast zat er zeer weinig variatie in het aanbod van kaarten.

Absoluut één van de teleurstellingen van 2016.

 

Een paar weken geleden speelden wij Of Dreams and Shadows voor het eerst. En pas één keer gespeeld, dus op de uiteindelijke review zullen jullie nog even moeten wachten.

Het spel bleek echter zelf erg leuk om te spelen. Het is een vrij licht en vlot spel, waarin nog opmerking veel verhaallijn zit. Wel gaat het gebukt onder een aantal ‘in eigen beheer uitgegeven spellen’ nadelen, waaronder begrepen een setje slechte spelregels.

Een ander punt waar ik nog mijn twijfels over heb is de herspeelbaarheid van het spel, maar voor een definitief oordeel daarover zullen jullie de review nog even moeten afwachten.

 

Wij zijn War of the Ring fans. En de uitbreiding Warriors of the Middle Earth kwam dan ook met stip op 3 terecht op onze lijst. En daar is hij dan ook blijven staan….

Met een zekere mate van schaamte moeten wij bekennen dat wij sinds Essen 2016 War of the Ring niet meer op tafel hebben gekregen. Niet met of zonder Warriors of the Middle Earth.

Dus gaan wij nu even in een hoekje zitten wegkwijnen en proberen wij de aankomende maanden deze topper weer eens op tafel te krijgen!

 

 

 

Ook onze nummer 2, Inis, hebben we tot heden nog niet gespeeld. Maar daar hebben we dan weer iets meer vrede mee dan bij Warriors of the Middle-Earth. Toch staat dit spel zeker nog wel op ons interesse lijstje.

Matagot heeft met eerdere titels als Cyclades en Kemet een naam hoog te houden. De regels zien er duidelijk uit, mooi (en apart) artwork en het spel lijkt redelijk wat diepgang te kennen. Misschien toch snel maar eens aanschaffen…..

 

 

Cry Havoc was met stip de nummer 1 op onze Essen top 10 lijst voor 2016. Een beetje valsspelen, want wij hadden het spel op dat moment al gespeeld (review).

Cry Havoc bleek een heel tof spel, waarbij 4 verschillende facties knokken om controle over een nieuw ontdekte planeet. Elke factie moet volledig anders spelen om te kunnen winnen. De ene factie vliegt juist over het bord, terwijl de ander zichzelf ingraaft. Ook de gevechten tegen de neutrale “Trogs” (in een 3 speler spel), de oorspronkelijke bewoners van de planeet, is erg tof gedaan. Vooral omdat ze met 4 spelers gewoon meedoen als speelbare factie.

Naast het unieke asymmetrische karakter van Cry Havoc, kent de game ook nog eens zeer interesssante combat mechanismen. Je wijst troepen toe aan verschillende combat ‘arena’s. Waarbij je je tegenstanders miniatuurtjes kan doden, gevangen nemen of juist gaat voor de winst. Doordat je met handkaarten de combat toch nog kan beinvloeden blijft het altijd spannend, zelfs al heb je veel meer troepen dan je tegenstander. Is Cry Havoc het perfecte area-control spel? Nee, dat denk ik niet. Maar voor zijn speelduur, is en blijft Cry Havoc een goeie optie. Een tof spel, gave components en een expansion on the way..

Conclusie

Het merendeel van onze top 10 hebben we dan ook gespeeld en ondanks dat het soms met wat wisselend succes was, hebben we toch weer een aantal echte toppers hier tussen kunnen ontdekken.

En jullie? Komen er bij jullie nog regelmatig ‘Essen 2016-titels’ op tafel? En wat verwachten jullie van Essen 2017? Zijn er nog titels die wij absoluut moeten overwegen voor onze nieuwe top 10?