Auteur: Wesley 24 februari 2017 2 Reacties

Na spellen als Arkham Horror, Eldritch Horror, Call of Cthulhu, Elder Sign, Mythos Tales en een handvol andere titels brengt Fantasy Flight Games ons weer een nieuwe titel in het Cthulhu universum. Hun nieuwe Living Card Game heet Arkham Horror: The Card Game. Maar voegt het nog iets toe, of is de rek er inmiddels wel uit?

Arkham Horror: The Card Game
Nate French, Matthew Newman
2016
1-4 spelers
Fantasy Flight Games
60-120 minuten
coöperative play / hand management / role playing / variable player powers
Engelstalig
Hoge mate van taalafhankelijkheid

Doel
Het verhaal achter het spel mag inmiddels duidelijk zijn. Arkham Horror: The Card Game is een coöperatief spel voor 1-4 spelers, die onderzoekers spelen die zich in de plaats Arkham bevinden en daar met het bovennatuurlijke te maken krijgen. Buiten het feit dat het een Living Card Game is (je weet bij de uitbreidingen dus van tevoren welke kaarten je koopt), is het spel zowel campaign- als scenariobased.

Het scenario bepaalt dan ook wat het doel van het spel is dat je gaat spelen. Maar laten we eerlijk zijn, we weten allemaal waar het in Arkham om draait toch? Laten we vooral voorkomen dat de Ancient Ones zich een weg naar onze wereld banen!

Voorbereiding
Ook de voorbereiding van elk spel is deels afhankelijk van het scenario, maar een groot gedeelte komt overeen en is dan ook goed te omschrijven.

Allereerst zijn de spelers zelf aan de beurt. Ze zullen moeten kiezen welke onderzoeker ze willen spelen en een deck moeten bouwen voor hun karakter. Voor zowel Roland Bank als Wendy Adams wordt de samenstelling van een starterdeck gegeven. Naast een deck krijgen de spelers een overzichtskaart van hun karakter en een mini kaart (kleine kaart met de afbeelding van het karakter erop). Iedere speler krijgt daarnaast twee resource tokens om het spel mee te beginnen en neemt 5 kaarten als zijn openingshand.

De spelers zullen onderling nog moeten bepalen wie er tijdens het spel de ‘leading player’ is. De ‘leading player’ is degene die uiteindelijk van doorslaggevend belang is als er beslissingen genomen moeten worden.

Uiteraard wordt ook het spel voorzien van een deck met kaarten en dat is ook weer afhankelijk van het scenario. Bij het scenario dat de spelers hebben gekozen om te spelen staat aangegeven welke encounter kaarten je bij een scenario gebruikt. Deze worden door elkaar geschud en vormen het encounter deck.

Naast het encounter deck moet er een agenda deck en een act deck worden samengesteld. Ook hiervoor staat aangegeven bij het scenario welke kaarten er gebruikt moeten gaan worden.

Nadat je op basis van het scenario de locatiekaarten bij elkaar hebt gezocht en hebt klaargelegd, moeten als laatste de chaos tokens bij elkaar worden gezocht die je voor dit scenario worden gebruikt. En ook deze staan op de scenariokaarten aangegeven. In de spelregels wordt gesproken over een chaosbag, maar een bag zelf wordt niet mee geleverd. Deze zul je dus in een bakje moeten doen of zelf ergens een zakje vandaan moeten toveren, waarbij je in elk geval niet mag zien welke tokens je pakt als ze tijdens het spel gepakt moeten worden.

Nadat je de introductieverhaaltjes bij het scenario en de huidige agenda en act hebt gelezen, kan er gespeeld worden!

Ronde-overzicht
Elke ronde bestaat uit vier fases, te weten;
– de Mythos fase;
– de Investigation fase;
– de Enemy fase; en
– de Upkeep fase.

In de Mythos fase (die je voor de eerste ronde overslaat) leg je één doom token op de agenda kaart. De agenda staat voor hoe ver het spel is met zijn duistere plannen. Je bekijkt vervolgens hoeveel doom tokens er in het spel zijn. Naast degene die op de agenda kaart liggen, kunnen er ook in het spel nog kaarten liggen met doom tokens daarop. Als er evenveel doom tokens in het spel zijn als het aantal dat staat aangegeven op de agenda kaart, gaat het spel door naar de volgende fase van het ‘masterplan’.

Een deel van de agenda kaart. Het getal staat voor het aantal doom tokens dat nodig is om naar de volgende fase te gaan.

In dat geval worden de doom tokens van de agenda kaart afgelegd, de agenda kaart wordt omgedraaid en het stuk verhaal dat op de achterzijde staat vermeld wordt voorgelezen. Ook worden de instructies die daarop staan aangegeven, en meestal niet erg gunstig zijn voor de spelers, uitgevoerd. Er komt een nieuwe agenda kaart waarop staat aangegeven in welke fase van het spel we ons nu bevinden.

Ongeacht of je naar de volgende agenda kaart gaat of niet, moet iedere speler een kaart van het encounter deck pakken en opendraaien. Dit kan een treachery kaart zijn, waarvan het effect wordt uitgevoerd (en de kaart afgelegd) of een enemy kaart. Indien het een enemy kaart is, zal deze in het spel komen bij één van de locaties of bij één van de spelers.

De Investigation fase is in feite waar het allemaal om draait. Tijdens deze fase mogen de spelers hun acties gaan uitvoeren. Dit mogen zij doen in een volgorde die zij zelf bepalen. Wel is vereist dat een spelers eerst zijn hele beurt afrond voordat de volgende speler aan de beurt is. In die beurt mag een speler drie acties uitvoeren waarbij hij kan kiezen uit het pakken van een kaart, het pakken van een resource token, het activeren van een vaardigheid, het ‘engagen’ van een enemy, het onderzoeken van de huidige locatie, het verplaatsen naar een andere locatie, het uitspelen van een kaart, het ‘evaden’ van een enemy en het vechten tegen een enemy. Sommige van deze acties spreken redelijk voor zich, dus ik zal mij beperken tot de uitleg van een aantal acties.

Roland Banks, de Arkham fans zullen hem inmiddels kennen….

Net als we bij eerdere Arkham spellen hebben gezien is het vinden van clues (in de vorm van tokens) van groot belang. Dit doe je door de locaties te onderzoeken. Zodra je op een locatie komt wordt deze (tenzij anders vermeld) opengedraaid. Op deze locatie staat aangegeven hoeveel clues per speler er te vinden zijn op deze locatie. Deze leg je direct op de kaart neer en de spelers kunnen proberen om deze te vinden zolang ze op deze locatie staan. Om dit te doen wordt de onderzoeksvaardigheid van de speler vergeleken met de ‘shroud’ waarde van een locatie. Een speler kan er daarbij voor kiezen om één of meerdere kaarten uit zijn hand af te leggen om zijn vaardigheid te vergroten. Deze kaarten moeten wel de juiste symbolen tonen.

Twee onderzoekers die zich op de Southside bevinden.

Als een speler ervan overtuigd is dat hij voldoende vaardigheid heeft, dan trekt hij blind een chaos token uit de zak. Hierop staat een modifier of een bepaald symbool. Wat de werking van het symbool is, is afhankelijk van het scenario en de moeilijkheidsgraad waarop je het scenario speelt. De speler vergelijkt nu zijn aangepaste vaardigheidswaarde en als deze gelijk aan of hoger is dan de ‘shroud’ waarde dan slaagt zijn actie en mag hij één clue token pakken. Deze clue tokens kun je tijdens het scenario voor bepaalde acties inzetten. Gepakte chaos tokens worden na een skill check altijd terug in de zak gedaan.

Voordat we naar de combat gaan kijken is het van belang om een beetje te begrijpen hoe de bad guys zich gedragen in het spel. Over het algemeen zullen ze tijdens de Mythos fase in het spel worden gebracht als er een enemy kaart van het encounterdeck wordt gepakt. In eerste instantie wordt er dan gekeken in hoeverre het scenario bepaalt waar deze wordt neergelegd of dat de kaart zelf bepaalt waar hij komt te liggen. Staan er op de kaart geen instructies over waar de kaart geplaatst moet worden, dan komt deze ‘engaged’ met de speler die de kaart heeft gepakt in het spel. Hij neemt deze kaart en legt deze voor zich neer.

Een enemy kan dus tijdens het spel op verschillende plekken op de tafel komen te liggen. Enerzijds kan hij zich op één van de locaties bevinden (niet engaged), maar anderzijds kan hij ook engaged zijn met jou of met de andere speler. Engaged houdt feitelijk gezien in dat je de enemy daadwerkelijk in de ogen kijkt. Je zult dan ook iets met hem moeten gaan doen. Je kunt hem of evaden (ontwijken) of het gevecht aangaan. En beiden werken vergelijkbaar met het zoeken van clues (alhoewel de resultaten anders zijn). Ook hiervoor geldt je jouw (aanvals of evade) vaardigheid vergelijkt met die van de enemy, je kaarten mag afleggen om jouw vaardigheid te vergroten en een chaos token moet pakken uit de zak. Scoor jij gelijk aan of hoger dan je enemy, dan doe je één punt schade of heb je een succesvolle evade toegepast. Heeft een enemy evenveel schade als levenspunten, dan heb je hem verslagen. Is een enemy succesvol ontweken, dan gaat hij exhausted (90 graden gedraaid) terug naar de locatie en heb je deze ronde geen last meer van hem.

Evaden is daarmee een essentieel onderdeel van het spel aangezien je pas weg kunt van een locatie of clues kunt zoeken als je niet engaged meer bent. Daarnaast biedt het je soms de mogelijkheid om monsters te ontwijken die je gewoon nog niet kunt verslaan.

Het uitspelen van kaarten spreekt redelijk voor zich (kosten in resources betalen en neerleggen). De meeste kaarten zullen er daarbij op gericht zijn om je te helpen in combat (door je vaardigheden te vergroten of schade voor je op te vangen) of bij het vinden van clues.

Wendy heeft tijdens het spelen 4 resources en 2 clues verzameld.

Tijdens de enemy fase wordt er als eerst gekeken of er ready enemies liggen op de locaties waar ook één of meer spelers staan. Is dit het geval, dan komt de enemy naar die speler toe (engaged). Liggen er meerdere spelers op dezelfde locatie, dan beslist de leading player. Eventuele enemies met het hunter keyword verplaatsen zich vervolgens naar het character dat het dichtstbij ligt (en gaat naar die speler toe zodra hij zijn locatie bereikt). Vervolgens worden alle spelers aangevallen door de enemies waarmee zij engaged zijn. Hiervoor hoeft geen check gemaakt te worden of chaos token gepakt te worden. De enemies raken altijd en doen hun schade in levenspunten en de welbekende sanity punten. De speler kan deze schade wel eerst toebedelen aan eventuele allies als hij die heeft. Komt de sanity of health van een speler op 0 dan verliest hij het spel direct.

De verschillende chaos tokens.

Ten slotte eindigen we de ronde met de upkeep fase. Alle kaarten die exhausted zijn worden weer rechtgedraaid (ready). Dit inclusief de enemies die zojuist hebben aangevallen. Iedere speler krijgt 1 resource en mag 1 kaart van zijn trekstapel pakken en checkt vervolgens of hij niet over de handlimiet van 8 kaarten zit. Is dit het geval, dan zal hij moeten afleggen. Nadat eventuele end of turn abilities zijn afgewikkeld, begint er een nieuwe ronde met de Mythos fase.

Dan hebben we alleen de act kaarten nog niet besproken en die bepalen grotendeels wanneer je wint of verliest. Op elke act kaart staat een bepaald doel. Dit varieert van het zoeken van een aantal clues, tot het verslaan van een bepaalde enemy of het openen van een deur. Zodra je voldoet aan een dergelijke voorwaarde mag je – zonder dat dit een actie kost – de act kaart omdraaien en de flavortext voorlezen die daar staat. Daarnaast zal er een nieuw doel worden vermeld of heb je het spel gewonnen. Je verliest het spel als je dood gaat of insane wordt voordat je het einddoel hebt behaald.

Conclusie

Laat ik beginnen met direct duidelijk te zijn dat het antwoord op de vraag of de rek eruit is voor mij een vette ‘nee’ is. Want wat heb ik weer ontzettend genoten van deze jongste telg in de Arkham-serie.

De kwaliteit van de componenten en artwork kan ik kort over zijn. Het is Fantasy Flight Games en Arkham Horror, dus we krijgen de kwaliteit die we van hen gewend zijn en het bekende artwork dat al eerder zagen bij onder meer Arkham Horror en Elder Sign. Het is spijtig dat er bij het spel niet direct een zakje voor de chaos token wordt geleverd en dat het spel in een doosje zit waar de eerste paar uitbreidingen direct niet meer in passen, maar daar is overheen te komen.

De spelregels van het spel zijn verdeeld over een drietal boekjes. Eén boek met de verkorte versie van de spelregels waarmee je het eerste spel grotendeels kunt spelen, een uitgebreider boek waarin in alfabetische volgorde alle termen en aspecten van het spel worden uitgelegd en een scenarioboek met daarin de specifieke scenario spelregels. Wellicht niet ideaal, want het zorgt er zeker tijdens de eerste potjes voor dat je op drie verschillende plekken aan het zoeken bent maar tegelijkertijd heb je alles wel vrij snel gevonden en dat is in het verleden weleens anders geweest.

Met de verkorte spelregels is het spel vrijwel direct uit de doos te spelen en met de starterdecks die worden aangegeven is het eerste scenario goed te doen (maar niet makkelijk). Vanaf het tweede scenario is het verstandig om iets meer aan je deck te gaan bouwen en te bekijken welke kaarten er nog meer allemaal meegeleverd zijn.

De vergelijking met de eerder genoemde Arkham titels dringt zich direct op. Voor mij voelt het spel voldoende verschillend aan om meerdere van deze titels in de kast te hebben, terwijl de liefhebbers van deze spellen wel direct weer alle bekende aspecten van deze spellen en de boeken terug ziet komen. Liefhebbers van deze titels zullen dan ook absoluut het gevoel hebben dat ze in een warm bad terecht komen. Het voordeel ten opzichte van bijvoorbeeld een spel als Arkham Horror of Eldritch Horror is echter dat dit spel veel vlotter gespeeld kan worden.

Voordat ik het spel speelde was ik met name benieuwd hoe het spel zou zijn in vergelijking met een andere LCG en één van mijn favoriete spellen, te weten Lord of the Rings: The Card Game. Een spel dat van de hand van dezelfde designers en uitgever is. Het verschil tussen deze beide spellen is met name de beleving die in het spel gebracht is door de campaign aspecten die er in Arkham Horror: The Card Game zitten. De spelregels geven al direct aan dat je wat extra swung aan het spel moet geven door zelf een beetje te RPG’en, maar dat is het niet eens wat voor die extra beleving zorgt. Het is meer de grote hoeveelheid flavortekst die je in het verhaal zuigt en het feit dat hetgeen er in scenario 1 is gebeurd ook daadwerkelijk je startpositie van scenario 2 beïnvloedt en dat is iets wat niet terugkomt in Lord of the Rings: The Card Game. Een ieder moet voor zichzelf beslissen of hij dit wel of niet leuk vindt, maar voor mij is dat iets wat dit spel voor heeft op Lord of the Rings: The Card Game. De combinatie tussen een Living Card Game en een Roleplaying Game is in mijn ogen dan ook een geslaagde!

Arkham Horror: The Card Game is voor mij een spel dat zowel solo als met twee spelers enorm leuk is om te doen. Het nadeel van het spelen met één personage is dat je een stukje flexibiliteit mist die je met twee spelers (personages) wel hebt. Met twee spelers kun je meer afspreken wie wat doet en wie zich druk maakt om bepaalde monsters. Dat maakt dat het spel solitair iets moeilijker aanvoelt, waardoor het deckbuild aspect dan extra belangrijk wordt. Je deck zal moeten zijn voorbereid op alles wat het spel je toewerpt.

Ik ben enorm blij met Arkham Horror: The Card Game en zou het spel aan alle liefhebbers van het Cthulhu genre aanraden. Je krijgt het RPG-achtige gevoel dat Arkham Horror en Eldritch Horror je ook geven, maar dan in een veel kortere speelduur. Een heerlijke beleving die steeds vraagt om nog een keer opnieuw beleefd te worden. Wel een waarschuwing voor degenen met completeritis (in welke mate dan ook), want er zullen de nodige uitbreidingen gaan komen. Dus trek de portemonnee maar alvast!