Auteur: Wesley 8 januari 2016 0 Reacties

Er gebeuren vreemde dingen in Shadowbrook. Moord lijkt ineens wel gewoon geworden en de angst is te lezen in de ogen van de bewoners. Maar valt er meer te lezen dan angst? Verschillende bewoners lijken namelijk dingen achter te houden. Aan jou om erachter te komen wat, voordat je de verkeerde vertrouwd…

A Touch of Evil: The Supernatural Game
Jason C. Hill
2008
2-8 spelers
Flying Frog Productions
90 minuten
Area movement / cooperative play / dice rolling / variable player powers
Engelstalig
Hoge mate van taalafhankelijkheid

Inleiding
A Touch of Evil is een spel voor 2 tot 8 spelers dat op verschillende manieren gespeeld kan worden. Naast dat er een eenvoudige en uitgebreide variant bestaat, kun je het spel ook zowel coöperatief als competitief spelen.

Ik bespreek mijn favoriete variant, te weten de uitgebreide coöperatieve variant. Uiteraard zal ik, waar nodig, melden wat de verschillen zijn.

In A Touch of Evil speel je een groep helden die onderzoeken wat er aan de hand is in Shadowbrook. De bewoners van deze plaats worden geterroriseerd door een villain die verslagen moet worden. Winnen of verliezen is dan ook eenvoudig. Je verliest als de shadow-track de nul bereikt en je de villain nog niet hebt verslagen. Verslaan de helden de villain voordat de shadow-track op nul staat, dan wordt het spel gewonnen.

Voorbereiding
Zoals wel vaker bij dit type spellen vergt de voorbereiding van het spel enige tijd. Het speelbord is zo klaargelegd, maar daarmee is de voorbereiding nog niet klaar.

Als eerst moeten de spelers een character kiezen dat zij willen spelen. Dit kan willekeurig, maar je kunt ook kiezen. Als de characters zijn gekozen, krijgt iedereen het overzicht dat bij zijn character hoort, een miniatuur versie van zijn character en twee investigation markers om het spel mee te beginnen. De miniaturen worden op het speelbord geplaatst op hun startlocatie.

Ook de villain moet (willekeurig of niet) worden gekozen. Je kunt daarbij direct de tokens neerleggen van de creatures die hij met zich mee brengt.

Vervolgens moeten er diverse decks met kaarten worden geschud en klaargelegd. Dit begint met de decks die horen bij de vier hoofdlocaties op het bord. Vervolgens is er een deck met Mystery-kaarten, een deck met Lair-kaarten, een deck met eventkaarten en een deck met item kaarten (deze wordt niet geschud).

Tenslotte worden de zes Town Elder kaarten met hun goede zijde naar boven bij het bord gelegd. Iedere Town Elder krijgt daarnaast een willekeurige Secret-kaart onder zich. Dit staat voor de belangrijke personen in Shadowbrook die je kunnen helpen, maar die tevens een geheim met zich mee kunnen dragen.

Na het pakken van de verschillende tokens en dobbelstenen is het spel klaar om gespeeld te worden.

Spelverloop
A Touch of Evil is een spel dat gespeeld wordt over meerdere ronden. Er wordt net zolang doorgespeeld totdat er wordt gewonnen of verloren. Elke ronde begint met de startspeler die zijn acties uitvoert, gevolgd door de overige spelers. De Mystery Phase sluit vervolgens de ronde af.

De actieve speler begint zijn beurt met het gooien van een dobbelsteen. De uitkomst van deze worp bepaalt hoeveel stappen zijn character mag verplaatsen op het bord. Je kunt er ook voor kiezen om op dezelfde locatie te blijven staan. Lingeren, zoals dit wordt genoemd, brengt wel risico met zich mee. Er moet een dobbelsteen gegooid worden en als het resultaat een 1 is, dan moet er een mystery kaart worden getrokken en uitgevoerd.

Kom je tijdens je movement een creature tegen, dan eindigt de movement direct en zul je een gevecht aan moeten gaan om op die locatie te mogen blijven staan.

Afhankelijk van de locatie waar je naartoe loopt, vindt er een encounter plaats. De hoofdlocaties op het bord zijn de Manor, de Windmill, de Olde Woods en de Abandoned Keep. Kom je op een van die locaties dan trek je direct een kaart van de desbetreffende locatiestapel. Dit kan je items opleveren, maar ook allies of juist creatures om tegen te vechten. Op andere locaties staat aangegeven wat er moet gebeuren. Ook dit kan leiden tot het pakken van een mystery kaart of een event kaart. De wegen, waar je eveneens kunt stoppen, leveren geen encounter op.

Als dit alles is gebeurd, kan een speler gebruik maken van zijn investigation markers om acties uit te voeren. De investigation markers zijn de currency in dit spel. Alles wat je doet in het spel, wordt betaald met investigation markers. Je krijgt ze door monsters te verslaan, door ze te vinden op locaties en door het gebruik van diverse kaarten.

Er zijn diverse acties die je uit kunt voeren tijdens je beurt, maar de meeste zijn afhankelijk van de locatie waar je je bevindt. Zo kun je bij de Blacksmith items kopen (te betalen met investigation markers), bij de dokter kun je genezen van eerdere gevechten (te betalen met investigation markers) en op andere locaties kun je trainen om je skills te verbeteren (uiteraard in ruil van investigation markers).

Ongeacht op welke locatie je staat, er zijn altijd een aantal acties die je uit kunt voeren. Zo kun je altijd voor twee investigation markers de geheimen van Town Elders onderzoeken. Nadat je hebt betaald, bekijk je de Secret Card die onder de Town Elder ligt. Op deze kaart staat aangegeven of de Town Elder een geheim verbergt en aan de kant van de Villain staat of dat deze aan jouw kant staat en je kan helpen als je de Villain confronteert.

Ook kun je een Lair-kaart kopen die essentieel is in je strijd tegen de Villain. De kosten van deze Lair-kaart zijn afhankelijk van de fase waarin het spel zich bevindt. Tijdens het spel zal de shadow track, vooral tijdens de mystery phase, steeds dichter bij de 0 komen. De nul betekent verlies voor de helden, maar tegelijkertijd wordt de Lair-kaart goedkoper naarmate de shadow-track dichterbij de nul komt. De Villain wordt echter ook sterker naarmate de shadow-track richting de nul kruipt. Met de Lair-kaart kun je de Villain confronteren en een mogelijk eindgevecht starten.

Maar laten we eerst eens naar een normaal gevecht kijken. Dit werkt volgens een extreem eenvoudig systeem. Zowel de helden als de creatures hebben een combat-value. Deze kun je tijdens het spel verhogen door items te vergaren of door kaarten te gebruiken waarmee je skills kunt upgraden. De combat value staat voor het aantal dobbelstenen dat de helden en creatures moeten gooien. Elke vijf of zes die wordt gegooid levert een treffer op. Deze treffers worden tegelijkertijd toegedeeld aan de helden en aan de creatures. Krijgt iemand meer schade dan zijn aantal hitpoints dan is het einde oefening. Wordt een creatures verslagen, dan krijgt de held direct zijn investigation markers. Verliest hij, dan wordt hij verplaatst naar Town Hall, verliest hij een aantal items, markers e.d. (Te bepalen door een worp van de dobbelsteen) en is zijn beurt over. Uiteraard beschikt elk soort creature over zijn eigen bijzonderheden.

Het eindgevecht met de Villain werkt grotendeels hetzelfde. Om te beginnen zul je de Villain moeten confronteren. Je gaat hiervoor naar de locatie die op de Lair-kaart staat en in plaats van een encounter betaal je de kosten van Lair-kaart en confronteer je de Villain. Mede-spelers die mee willen vechten kunnen dit doen, door op dat moment ook de kosten van Lair-kaart te betalen. Ze mogen dan hun character verplaatsen naar de locatie van de Lair en doen mee aan het gevecht. Je kunt er daarnaast voor kiezen om Town Elders om hulp te vragen. Town Elders kunnen helpen met de bijzondere vaardigheden die zij hebben. Op het moment dat een Town Elder wordt gebruikt, wordt zijn Secret Card onthuld. Hebben zij een slecht geheim, dan sluit de Elder zich direct aan bij de Villain en wordt je gevecht een stuk moeilijker om te winnen. Hebben zij geen (of een goed) geheim, dan komen ze je helpen en leg je ze bij jouw character kaart neer. Ze nemen vanaf nu deel aan het gevecht.

Het gevecht met de Villain verloopt verder eigenlijk vrijwel hetzelfde als gevechten met creatures. Ook hier wordt een aantal dobbelstenen gegooid dat gelijk is aan de combat value. Daarnaast zul je extra goed moeten letten op de vaardigheden van de Villain (waar hij er genoeg van heeft). De spelers mogen om de beurt de Villain aanvallen en de Villain valt op zijn beurt elke keer de held aan die hem aanvalt. Voor de Villain moet voor het dobbelen een dobbelsteen worden toegewezen aan de Town Elders die je helpen, want ook deze lopen een risico. Het gevecht gaat door totdat de Villain wordt verslagen, de helden worden verslagen (wat hetzelfde verloopt als bij een normaal gevecht, alleen kunnen de Town Elders nu overlijden) of totdat zij zich terugtrekken uit het gevecht.

Als een ronde over is en de spelers hebben nog niet gewonnen of verloren, dan volgt er een mystery phase. Dit staat voor de acties van de Villain en zijn helpers. Deze fase begint altijd met eventuele ‘at the begin of the mystery phase’ gebeurtenissen.Vervolgens worden characters die buiten bewustzijn waren, weer rechtop gezet. Vervolgens vindt er een eerste gebeurtenis plaats. Aan de hand van een dobbelsteenworp, zal het shadowtrack zich verplaatsen of zullen er creatures of investigation markers op het bord komen. Wat voor creature wordt eveneens bepaald door de worp van een dobbelsteen. Op welke locatie? Dat wordt altijd bepaald door een Lair-kaart te pakken. Voordat de startspeler token wordt doorgegeven, wordt er ook nog een mystery kaart gepakt en uitgevoerd. Deze staan voor de verschillende gebeurtenissen die er tijdens het spel kunnen plaatsvinden.

Zoals in de inleiding al omschreven gaat het bovenstaande verhaal uit van mijn favoriete variant van het spel, de cooperatieve versie met de geavanceerde regels. In de andere versie spelen de spelers niet samen, maar tegen elkaar in een strijd om als eerste de Villain te verslaan. Ook hier worden de spelers (tezamen) verslagen als niemand de Villain verslaat voordat de shadow track op nul staat, maar de Villain wordt hierbij niet sterker naarmate de shadow track richting de nul gaat. Ook de hierboven omschreven eerste gebeurtenis tijdens de Mystery Phase komt te vervallen, waardoor het pakken van een Mystery. Card nu het belangrijkste is dat gebeurt.

Conclusie
A Touch of Evil is qua componenten zoals we gewend zijn van Flying Frog Productions. Het speelbord, de overzichtskaarten en de miniaturen zijn van uitstekende kwaliteit. De kaarten zijn wat dikker dan normaal (typisch Flying Frog Productions) en zullen niet gesleeved hoeven worden en verder is alles voorzien van de het artwork zoals we dat gewend zijn (foto’s van acteurs). Niets op aan te merken dus.

Het spel zelf zit goed in elkaar, maar is wel deels afhankelijk van je eigen beleving en wat je ervan wilt maken. Het spel komt er feitelijk gezien op neer dat je je character aan het opbouwen bent, totdat je klaar bent voor de confrontatie. Die opbouwfase, die het grootste gedeelte van het spel inneemt, kan als repetitief ervan worden als je daar zelf niets van maakt. De flavor tekst op de kaarten, het artwork op de kaarten en eventueel de cd die wordt meegeleverd, geven je echter alles in handen om er een spannende en leuke beleving van te maken als je daar een beetje in op wilt gaan. Doe je dit niet, dan kan het zijn dat je al snel het idee hebt dat je alleen maar dobbelstenen aan het gooien bent totdat het eindgevecht daar is.

Zelf vind ik het erg leuk om dit verhaal te zien ontvouwen tijdens het spelen van het spel en ik vermaak mij dan ook erg goed met A Touch of Evil.

Qua spelmechanieken is A Touch of Evil een stuk lichter dan bijvoorbeeld Arkham Horror of Eldritch Horror. Dit komt enerzijds doordat alles met dobbelstenen en investigation markers wordt afgewikkeld. Geen verschillende soorten tokens die verschillende dingen opleveren en geen (ingewikkelde) movementregels, maar gewoon stappen zetten aan de hand van een dobbelsteen. Mensen die Arkham & Eldritch Horror als te zwaar zien, zullen dit wellicht toejuichen, je kunt het ook te ‘luck-driven’ vinden. Zelf kan ik er, zeker gezien de kortere speelduur ten opzichte van Arkham & Eldritch Horror, wel mee leven.

Het lichtere karakter van het spel, komt ook tot uiting in sommige thematische aspecten van het spel. Zo kun je hier niet overlijden, maar begin je elke keer weer bij Town Hall (vaak met de teller vrijwel op nul). Het had thematisch gezien wellicht sterker geweest als characters wel konden overlijden en je (desnoods) met een ander character verder zou moeten gaan.

De competitieve variant van het spel zit goed in elkaar, maar is niet aan mij besteed. Het aspect van de geheimen van de Town Elders komt wellicht nog beter tot uiting (aangezien je de kennis dan niet met elkaar deelt), maar ik kies liever voor het ontvouwen van het verhaal en dat komt beter tot uiting als je samen aan het werken bent.

Al met al is A Touch of Evil voor mij een spel dat mij goed bevalt en dat van mij – zeker in de coöperatieve varaint – best vaker op tafel mag komen.